Ο κόσμος αλλάζει, ο Ελία Σουλεϊμάν μένει ίδιος. Τουλάχιστον, όσο μένει ίδια η κατάσταση του Παλαιστινιακού, την οποία σχολιάζει με τον δικό του, μανιερίστικο μεν, αλλά κωμικό και μελαγχολικό τρόπο, πάντα, ο δημιουργός. Είναι η λιτανεία του Επιταφίου στη Ναζαρέτ κι ο Χριστιανός Ορθόδοξος παπάς, με το ποίμνιό του, επιστρέφει στην Εκκλησία: κάποιοι από μέσα αρνούνται ν’ ανοίξουν την πόρτα. Αλλά το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι κι ο γενειοφόρος ιερέας παρατάει σταυρό και μίτρα και, με μια κλωτσιά, σπάει την κλειδαριά. Αυτή είναι η εναρκτήρια σκηνή του «It Must Be Heaven» κι όσο κι αν η μορφή του ευλαβικού ιερέα με τη δυναμική κλωτσιά προκαλεί το γέλιο, η προειδοποίηση είναι ηχηρή. — Ο Παλαιστίνιος δημιουργός γυρίζει τον κόσμο για να τον συγκρίνει με τη (μετέωρη) πατρίδα του, σε μια πολιτική σάτιρα χωρίς λόγια.