Μετά την πτώση της Αθήνας στην διακυβέρνηση των Τριάκοντα Τυράννων, οι ζωές των πολιτών δεν είναι πλέον ασφαλείς. Ο φιλόσοφος Σωκράτης, εν τω μεταξύ, συνεχίζει το φιλοσοφικό του «κήρυγμα», συγκεντρώνοντας όλο και περισσότερους νέους μαθητές. Ο Σωκράτης αρέσει στην νεολαία της Αθήνας, Αλλά όχι στους συντηρητικούς, όπως ο κωμικός Αριστοφάνης, που τον γελοιοποιεί, θεωρώντας πως και αυτός είναι ένας ακόμη σοφιστής. Οι εχθροί του, υπό την ηγεσία ενός νεαρού άνδρα που ονομάζεται Μέλητος, τον κατηγορούν στο δικαστήριο, υποστηρίζοντας ότι ο φιλόσοφος κηρύττει τρελά δόγματα στη νεολαία, και δεν πιστεύει στους θεούς, αλλά στους δαίμονες. Ο Σωκράτης κάνει την απολογία του, (δηλαδή, την υπεράσπιση του νομικώς), αλλά οι πολίτες είναι εναντίον του. Ετσι ο Σωκράτης καταδικάζεται σε θάνατο, και παραμένει στη φυλακή, περιμένοντας την εκτέλεσή του. Οι μαθητές του είναι απελπισμένοι, και ένας από αυτούς, ο Κρίτων, προσπαθεί να τον βοηθήσει, ενθαρρύνοντας τον να δραπετεύσει. Ο Σωκράτης απορρίπτει αυτή την ιδέα, λέγοντας ότι οι πάντες πρέπει να υπακούουν στους νόμους της πόλης. Ο Σωκράτης τότε αποφασίζει να πεθάνει, και να πιει το κώνειο...