Στις 3 Ιουνίου του 1835 ο εικοσάχρονος αγρότης Πιερ Ριβιέρ σκοτώνει εκ προμελέτης και εν ψυχρώ την έγκυο μητέρα του, τη μεγάλη αδερφή του και τον μικρό αδερφό του. Το υπόμνημα που συνέταξε για να εξηγήσει το έγκλημά του προκάλεσε την αντιπαράθεση ανάμεσα στον κυρίαρχο δικαστικό λόγο και τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε ψυχιατρικό λόγο: πρόκειται για το λόγο ενός “κανονικού” εγκληματία ή για το παραλήρημα ενός παράφρονα; Η γραπτή απολογία του Πιέρ Ριβιέρ οδηγεί σε πολλαπλές αναγνώσεις για τη μελέτη μιας ολόκληρης περιόδου και κοινωνίας. Το 1973, ο Μισέλ Φουκό και οι συνεργάτες του επιχείρησαν μια προσέγγιση που αναδεικνύει τις στρατηγικές του δικαστικού και του ψυχιατρικού λόγου. Το 1976, ο Ρενέ Αλιό σκηνοθέτησε την κινηματογραφική αναπαράσταση της ιστορίας του Πιέρ Ριβιέρ: «Αυτή η τρέλα τείνει προς την κοινωνία έναν καθρέφτη όπου αντανακλάται η δική της εικόνα. Το τέρας που δημιούργησε τη χτυπά και της θέτει ερωτήματα: υποχρεώνει τα δικαστήρια να αμυνθούν, τον Τύπο να αναπαράξει τα λεγόμενά τους, το Κράτος να παρουσιαστεί ως Κράτος, εν ολίγοις υποχρεώνει τη συναίνεση να αυτοεπιβεβαιωθεί. Η γόνιμη φαντασία του δουλεύει και αναποδογυρίζει τόσο την τάξη της πραγματικότητας όσο και τη συμβολική τάξη. Στην αγροτική κοινωνία, το παιδί-τέρας είναι τόσο αυτό που είναι υπερβολικά έξυπνο όσο κι αυτό που δε θεωρείται αρκετά έξυπνο. Ο Πιέρ Ριβιέρ υπερβαίνει όλους τους νόμους του χωριού με υπερβολικές γνώσεις, βιαιότητα, φαντασία..