Πρωτογνωρίζουμε τη γλύπτρια καθώς βγάζει πηλό, με γυμνά χέρια, από ένα παγωμένο χαντάκι, το χειμώνα του 1885. Ώσπου να τελειώσει η αφήγηση της ταινίας, το 1913, είναι μια διάσημη γλύπτρια, έγκλειστη σε άσυλο. Στο μεταξύ, η Κλοντέλ ερωτεύεται τον διάσημο, μεγαλύτερό της και γυναικά Ροντέν. Εγκαταλείπει τη δουλειά της για να γίνει η μούσα, η βοηθός και η ερωμένη του. Όταν μένει έγκυος, τον πιέζει να διαλέξει ανάμεσα σ’ εκείνη και την από χρόνια αγαπημένη του. Εκείνος αρνείται. Αυτό όχι μόνο σημαίνει το τέλος της σχέσης τους, αλλά και το τέλος της πνευματικής της υγείας. Έτσι αρχίζει το ταξίδι της στην τρέλα. Μια τρέλα που όσο ανθίζει, ανθίζει και η ιδιοφυΐα της στην τέχνη. Τα παθιασμένα γλυπτά που παίρνουν πνοή από τα χέρια της είναι η έκφραση των βαθύτερων συναισθημάτων της. Κι έτσι αναπόφευκτα αναρωτιέται κανείς αν για την παράνοια της έφταιγαν απλά τα γονίδια, η προδοσία του Ροντέν ή ήταν η τρέλα της λάσπης.