Το «Bellissima» είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του ιταλικού νεορεαλισμού και αποτελεί ένα διττό σχόλιο από τη μια πάνω στη φτώχεια και την ανέχεια που επικρατούν στις φτωχογειτονιές της μεταπολεμικής Ιταλίας κι από την άλλη πάνω στην φενάκη του κινηματογράφου, που αποτελεί όνειρο ζωής για εκατομμύρια ανθρώπους. Ο Βισκόντι εναλλάσσει τα πλάνα του ανάμεσα στα δύο αντίθετα τοπία με τρόπο μαεστρικό. Από τη μια ο κόσμος του καθημερινού μόχθου και της επιβίωσης, ενώ από την άλλη ο κόσμος της τσινετσιτά, αλλοτριωμένος από την εφήμερη λάμψη και τη καταλυτική ενέργεια του κινηματογράφου. Και στη μέση της διελκυστίνδας, ένα μικρό κοριτσάκι, μόλις πέντε χρονών, που καλείται να αποκτήσει ταχύρρυθμα κάποια στοιχειώδη προσόντα για να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία.