Ο Ζαν, λιποτάκτης του γαλλικού στρατού, φτάνει στο λιμάνι της Χάβρης με την ελπίδα να ξεφύγει από το βασανιστικό παρελθόν του και να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή στην Αμερική. Το πεπρωμένο όμως έχει άλλα σχέδια γι’ αυτόν και τον οδηγεί σε ένα μπαρ. Εκεί γνωρίζει τον έρωτα στο αθώο πρόσωπο της νεαρής Νελί, έρωτα που, σε συνδυασμό με τη διάθεση να βοηθά τους άλλους, θα τον μπλέξει στα δίχτυα του υποκόσμου που δρα στο ομιχλώδες λιμάνι. Όταν το Λιμάνι των απόκληρων ξεπρόβαλλε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1938, ο κομμουνιστής μεγαλοσκηνοθέτης Ζαν Ρενουάρ το απέρριψε ως φασιστική προπαγάνδα. Στα μάτια του αυτός ο σάπιος μέχρι το μεδούλι κόσμος παρακαλούσε για μια φασιστική εξυγίανση και τάξη. Θα ήταν ανεξήγητη αυτή η αντίδρασή του, θα ήταν ανεξήγητο γιατί δεν ασπάστηκε αντίθετα αυτό το πικρό ντοκουμέντο σαν μια κραυγή για σοσιαλιστική εξυγίανση, αν το Quai des brumes δεν ήταν βουτηγμένο μέσα στην παραίτηση και τον κυνισμό. Το πλαίσιο που γέννησε αυτήν την ταινία εξηγεί όλη την ψυχοσύνθεσή της και αυτό που στην πραγματικότητα ενόχλησε τον Ρενουάρ αλλά και τη λογοκρισία που λίγο αργότερα απαγόρευσε την προβολή της.