Η εφηβεία δεν έχει χρόνο. Ούτε τόπο έχει. Ασφυκτιά μέσα στα απλά και ονειρεύεται τα απλησίαστα. Ο Τόμας, ο Κρις και ο Ζακ θα μπορούσαν να είναι οι δεκαεξάρηδες οποιασδήποτε επαρχιακής πόλης. Περιτριγυρισμένοι από αμμόλοφους, νερό και απέραντα λιβάδια με τουλίπες, ψάχνουν αυτό που θα κάνει το μέλλον τους καλύτερο και το όνομά τους πασίγνωστο. Η πραγματικότητα θα τους προσγειώσει ακόμα μια φορά. Με τη μορφή είτε ενός παιχνιδιού είτε ενός κοριτσιού, θα τους τραβήξει απότομα προς την ενηλικίωση. Διαδικασία επίπονη μα αναγκαία. Κι αν κάποτε ο χρόνος γιατρέψει τις πληγές τους, το χρώμα που θα καθορίζει τις ζωές τους θα συνεχίσει να είναι το μπλε.